Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Ik heb me met een courgette gewassen,
ik had hem beter kunnen eten.
In het prisma van gelijke tijden
is het de eendagsvlieg die het langste leeft.
Tenminste, dat hoop ik voor ze
maar ik weet ook wel dat het niet zo is.
Juichen voor de underdog in een stadion
vol waanzinnige mensen waarvan de ogen
stuk voor stuk uitpuilen.
Ik moet toegeven,
ik heb het nog nooit gedaan.
Het is zondag,
het zou eigenlijk een rustdag moeten zijn.
Tien jaar geleden liep Emmy naar de rivier
om de perfecte steen te vinden.
Daar loopt ze nu nog steeds.
Het leven,
de balans van inademen en uitademen.
Van loslaten en aanspannen
en het kleine moment van niets
in de tussentijd.
De basis, die doorwerkt in al het andere
wat je ooit gaat doen.
Het is die weegschaal waarop je heen en weer loopt,
waarop je balanceert.
Blaas je te lang uit, dan stik je.
Adem je te lang in, dan stik je.
De kunst is te weten
wanneer je naar welke kant van de weegschaal moet lopen
om er niet aan ten onder te gaan.
1,2, wie niet weg is,
is gezien.
Ja, buut Henk!
Haha, jammer joh.
Gedroogde tranen
op de vroege ochtend.
Het was in een droom,
in een zijstraat van het verleden.
Een herinnering waarbij ik getroost werd
door de zachte armen van de nostalgie.
Ik weiger te vergeten,
ik zal niet sneller lopen.
Want alleen in mijn eigen tempo,
in de onschuld van mijn naïviteit
en in rust,
kan ik liefde voelen,
verwondering
en verbinding.
Als ik me niet verbonden met mezelf kan voelen,
hoor ik nergens.
Dan zweef ik mee met de gekte van de wereld,
tot ik langzaam verdwijn.
Toen je er nog was, had ik je niet gezien
en soms ben ik bang dat het te laat is.
Een vergoeding voor het leven
krijg je nooit terug.
Je maakt de keuze,
steeds weer opnieuw.
Bewust, onbewust.
Een ademhaling van onwetendheid
en denken te weten.
Rustig sprokkel ik nu wat takjes bij elkaar,
om langzaam het vuurtje weer op te stoken.
Dan ga ik doen wat ik eigenlijk al lang weet
en waar ik in de spiegel van de eerlijkheid
ook altijd bang voor was.
Een droom en een angst.
Mijn uitdaging.
De dichter,
met het rijp op zijn tong,
zingt mooie woorden tot het ochtendgloren.
Wie niet naar hem wilt luisteren,
ontvlucht het ochtendgloren,
voor het te laat is.
Wie zich laat verleiden tot zijn zoete woorden,
zoete woorden komend vanuit de ziel.
Niet verzonnen maar ontstaan,
in de gewildheid er te mogen zijn.
Herkend misschien een beetje van zijn eigen ziel.
Militaire regen daalde af op de aarde,
rennen was de laatste optie
maar stond niet gelijk aan het aanvaarden van het lot.
Gedroogde vuren bleven te lang aan,
de tragedie in de ziekenzalen deed het huilen van de pijn soms verstillen.
Alleen in de ernstigheid van het leven komt de romantiek naar boven,
de kwelling van wat nooit geweest was.
In de schuld van de gewoonheid is al te vaak geleefd,
alleen met het uitblazen van de laatste adem krijgt de schuld pas echt vorm.
Wie nooit in de paleizen van zijn eigen fantasie geleefd heeft,
heeft het leven altijd voor een klein beetje ontkend.
Wie nooit geleefd heeft in een droom,
is nooit geweest wie hij kon zijn.
Ik ben blij,
blij om blij te kunnen leven.
Ik ben blij om nooit naar mijn verleden te hoeven kijken in onvrede,
blij met de ouders die ik in mijn leven heb gekregen.
Blij om door hun het leven in een luchtige vrijheid te kunnen ervaren.
Blij om het gevoel van liefde.
Een liefdevolle omarming is wat ik altijd gevoeld heb
en nog steeds voel.
De grond onder mijn voeten,
mijn steunpilaren.
Mijn leven voelt veilig in de wetenschap dat ze er zijn.
Mijn tranen zullen altijd gedroogd worden als ze er zijn.
En ondroogbaar wanneer dit niet zo is.
Als het leven me niets meer zal geven,
weet ik dat ik al genoeg heb gehad.
Mijn lieve ouders.
Deze is voor jullie.
Jullie verdienen alle goede dingen in de wereld.
Omdat jullie daarbij horen.
