Ik zag je pas toen je eigenlijk al voorbij was gelopen.
Je droeg een wit zomer jurkje en je lange donkerbruine haar droeg je los.
Soms maakt een kort moment ineens iets los.
Alsof het lag te wachten en ineens ontspruit in kleurenpracht,
vlinders en verwachtingsvolle energie.
Ik wou dat ik het lef had om op je schouder te tikken,
te zeggen dat je me leuk lijkt
en dat ik graag een keertje iets met je zou willen doen.
In plaats daarvan keek ik je verlangend na
met de vraag in mijn hoofd:
Hoe zou het kunnen zijn?
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter