Gedicht #331

Knoestige takken, een ruwe bast en een stevige stam.
Ik benijd je soms in hoe je bent.

Je staat daar, stevig en al jaren.
Je leeft, ik zie het aan je want in elk seizoen,
zie je er anders uit.

Een met jouw leven geef je leven,
zonder dat het je in de weg staat
of beschadigd.

Doordat je leven geeft, vermeerder je zelfs.
De eekhoorn die jouw vrucht begraaft,
vergeet en in het voorjaar ontspruit.
Een deel van jou om op zichzelf weer leven te zijn.

De vrucht die de eekhoorn niet vergeet,
leeft door in de eekhoorn en zo reis je verder,
verder dan je knoestige takken, je ruwe bast en je stevige stam.

Ik benijd je soms in wie je bent,
in dat je niet anders kunt zijn dan jij.