In de naaktheid van ons bestaan
hebben we onze kleren aangetrokken.
Met het vijgenblad ontstond de schaamte
en wanneer we iets normaal gaan vinden,
wordt het moeilijk te geloven dat het er ooit misschien niet was.
Het zaadje hoeft maar geplant te worden
en als een klimop groeit het verder naar de hemel.
Ik kijk naar mijn huid,
streel me en voel de zachtheid.
Dan loop ik naakt naar buiten,
de regen in.
De druppels lopen over mijn huid.
Maar echt nat worden doe ik niet.
Met volle overgave geniet ik van het moment
en ineens…
voel ik wat ik al die tijd gemist heb.
Laat als eerste een reactie achter