Zo sprankelend als de wereld gister voelde,
zo ver voelt hij vandaag.
Iets zit me dwars en dat blokkeert de hele boel.
Te veel gedachte ruimte naar iets wat die aandacht niet verdient.
Het ligt niet in mijn handen dus waarom zou ik het proberen vast te grijpen?Het lot zal uiteindelijk bepalen dus waarom laat ik het niet los?
Mijn redenatie vertelt me dat te doen,
mijn borst laat me anders voelen.
Alsof hij met mijn buik tegen me samenspant
en mijn ‘zijn’ naar binnen trekt.
Tjsa, soms heb je van die dagen.
Ze gaan ook wel weer over.
Dat is dan wel weer een troost.
Nu maar naar de yoga,
dat helpt vast.
Laat als eerste een reactie achter