Gedroogde tranen
op de vroege ochtend.
Het was in een droom,
in een zijstraat van het verleden.
Een herinnering waarbij ik getroost werd
door de zachte armen van de nostalgie.
Ik weiger te vergeten,
ik zal niet sneller lopen.
Want alleen in mijn eigen tempo,
in de onschuld van mijn naïviteit
en in rust,
kan ik liefde voelen,
verwondering
en verbinding.
Als ik me niet verbonden met mezelf kan voelen,
hoor ik nergens.
Dan zweef ik mee met de gekte van de wereld,
tot ik langzaam verdwijn.
Vrij schrijven voor een natuurlijke flow
Laat als eerste een reactie achter