Gedicht #194

Militaire regen daalde af op de aarde,
rennen was de laatste optie
maar stond niet gelijk aan het aanvaarden van het lot.

Gedroogde vuren bleven te lang aan,
de tragedie in de ziekenzalen deed het huilen van de pijn soms verstillen.

Alleen in de ernstigheid van het leven komt de romantiek naar boven,
de kwelling van wat nooit geweest was.

In de schuld van de gewoonheid is al te vaak geleefd,
alleen met het uitblazen van de laatste adem krijgt de schuld pas echt vorm.

Wie nooit in de paleizen van zijn eigen fantasie geleefd heeft,
heeft het leven altijd voor een klein beetje ontkend.

Wie nooit geleefd heeft in een droom,
is nooit geweest wie hij kon zijn.