Gedicht #140

Tussen de planten van de Hortus verbloem ik mijn verdriet,
mijn eenzaamheid en het verlangen naar het delen.

Ik gedachte zeg ik: ‘Hier zijn! Jij moet er van genieten.
Niemand anders gaat het voor je doen’.

Maar als ik naast me kijk is er niemand.
Niemand waar ik met genegenheid naar kan kijken.

Niemand waar ik tegen kan zeggen:
‘kijk daar een mooie bloem’.
en vinden dat zij mooier is.

Niemand die op me wacht,
me een speelse liefdevolle kus geeft en zegt:

‘Zullen we straks een leuk koffietentje opzoeken?
Die hebben ze hier in Amsterdam’.